حضور ما، كابوس حكومت

در ساگرد كودتاي ننگين جمهوري اسلامي نشان داديم كه دست از مبارزه نخواهيم كشيد حتي اگر تهديدمان كنند.
22 خرداد مسير ميدان امام حسين تا آزادي كابوس حكومت بود و براي رهايي از اين كابوس تمام نيروي خود را در اين مسير جمع كرد. چهره خسته ي ماموران و سركوبگراني كه از حدود ساعت 15 بصورت آماده باش بودند نشان از يك پيروزي براي مردم سبز داشت. بايد توجه داشت كه تعداد اندكي از نيروهاي سركوبگر آمادگي حضور چندين ساعته بصورت آماده باش را دارند اما نيروهاي عادي و بسيجيها كه اكثريت نيروي سركوبگر را تشكيل مي دهند از اين آمادگي برخوردار نيستند. مردم سبز هم كه ميتوان گفت به پياده روي هاي چند ساعته در اين يك سال عادت كرده اند، اين خود يك امتياز براي پيروزي جنبش است. شايد عده اي از دوستان فكر كنند كه چون درگيريهاي گسترده اي انجام نشد و مردم بيشتر به پياده روي مشغول بودند يك شكست براي جنبش خواهد بود، در صورتي كه پيروزي جنبش در همين به خيابان آوردن نيروهاي حكومتي است چرا كه اين خود هزينه اي براي حكومت دارد، منظورم از هزينه تنها ديد اقتصادي نيست بلكه وجود اين همه نيرو در خيابان، وجهه ي بين المللي حكومت را بيش از پيش خدشه دار مي كند.
اما براي اينكه در اعتراضات، مردم بتوانند در دسته هاي بزرگتر حركت كنند و حركتشان همراه با شعار باشد به نظر من بايد براي مراسم هاي بعدي يكي از اين دو كار را انجام داد:
يكي اينكه اعلام كنيم كه اعتراض را از محله هاي خود شروع خواهيم كرد و به سمت مسير اصلي يعني همان امام حسين تا آزادي ميرويم، اين كار تمركز حضور نيروهاي سركوبگر را در يك نقطه را از بين ميبرد و ديگري اينكه تنها يك نقطه از شهر را براي اعتراض اعلام كنيم، در اين صورت مردم از مسيرهاي مختلف كه به مقصد ختم مي شوند حركت مي كنند و ناخودآگاه تجمعات گسترده اي شكل مي گيرد. براي مثال در مراسم سالگرد 18 تير كه سال گذشته برگزار شد، قرار بر اين شد كه همه به سمت دانشگاه تهران حركت كنند، اين امر باعث شد تا دامنه اعتراضات گسترده تر شود و حتي به ميدان جمهوري و دورتر از آن هم برسد.
"در هر صورت اعلام آمادگي جنبش براي شروع دوباره يك اعتراض و حضور مردم در خيابان يك پيروزي براي جنبش مي باشد. راه هاي حضور متفاوتند."